Afgelopen vrijdag speelde het eerste viertal zijn voorlaatste wedstrijd van deze
competitie. Het was de uitwedstrijd tegen koploper Hoevelaken door wie we
eerder dit seizoen in eigen huis met 3 – 1 waren afgedroogd. Zoals bijna ieder
jaar moest er ook nu weer gewonnen worden om kansen op het
kampioenschap te behouden. De voortekenen waren slecht. ’s Middags werd
teamleider Wim Velker (ik dus) opgezadeld met het probleem een invaller te
vinden. Harm Verbeek was plots ernstig ziek geworden en met hoge koorts
onder de wol gekropen. Het bleek teveel gevraagd op zulk een korte termijn
iemand te vinden die al geen andere onmogelijk af te zeggen afspraken had
staan.
Zo traden Szabi Buzogany, Tom Officier en uw dienaar met een 1 – 0
achterstand in het strijdperk. Onvervaard, wat al snel bleek. Tom bouwde een
veelbelovende stelling op hetgeen resulteerde in een verzwakte vijandelijke
pionnenformatie. Szabi kreeg na een rustig begin het initiatief op de
koningsvleugel en ikzelf snoerde de stelling van mijn tegenstander volledig in.
Het viertoreneindspel dat uiteindelijk bij Tom verscheen, zag er nog steeds
goed uit, maar verpieterde in remise in het resterende pionneneindspel, toen
bleek dat Toms koning niet kon penetreren. Te vroeg e5 gespeeld? Daarom niet
getreurd want er waren nog twee partijen gaande. Mijn tegenstander poogde
zich uit de wurggreep los te offeren, maar het geïnvesteerde stuk zag hij niet
meer terug toen de aanval was doodgebloed.
Het slot was voor Szabi die volgend seizoen, na zijn verhuizing, in de
Luxemburgse competitie te zien zal zijn. Met knap spel vernietigde hij de
zwarte koningsstelling, die node hulp vanuit de damevleugel ontbeerde. Daar
stonden paard en toren nog in de beginopstelling.
Zo werd het een 2½ – 1½ overwinning. Alsof Harm erbij was geweest!