De mooie reeks die het tweede achttal heeft neergezet, zou kunnen maar vooral moeten leiden tot het kampioenschap in de Tweede klasse A. Maar soepel ging dat niet in de wedstrijd in en tegen Baarn. Niet eens van voor de poorten van de hel, maar diep uit de hel werd een punt weggesleept: 4 – 4.
Harm, Florian, Jos en Hans stonden al snel beduidend minder en toen Jan Snijders na een miscalculatie maar gauw remise gaf, leek er al in een vroeg stadium een einde te komen aan de promotiedroom. Weliswaar had Wilco in een mum van tijd drie (!) pionnen meer dan zijn tegenstander – reeds na een half uurtje spelen – en ‘vergat’ Maus mat te geven – gelukkig had hij wel een stuk meer – maar bij teamchef Wim zag het er – toen nog wel – gelijkstaand uit. Al met al dreigde er een nederlaag, verlies van de koppositie en op één ronde voor het einde het verloren gaan van het beoogde kampioenschap.
Het sombere gevoel werd werkelijkheid. Hans’ dubbelpion op e7 en e6 was een grote handicap die zijn gehele stelling insnoerde. Opgave was het enige dat restte. Ook voor Florian gold dat; hij was toch min of meer vanuit de opening overspeeld door de sterke Marco Meijer. Dat Jos capituleerde was evenmin een verrassing, met meerdere stukken deficit. Het punt dat Wilco scoorde woog hier natuurlijk niet tegenop. Met de 3 ½ – 1 1/2 tussenstand in het voordeel van Baarn, leek het pleit beslecht. Maus stond weliswaar nog steeds een stuk voor, maar Harm moest inmiddels met dame en loper opboksen tegen een dame en twee (!) torens. En ook Wim was inmiddels in een zeer slechte en waarschijnlijk verloren positie geraakt. Maus bracht het verschil tot één punt terug, maar aan de nederlaag viel niet te ontkomen.
Toen, daar, terwijl wij al door de poort waren getrokken diep de hel in en de vlammen aan onze kleren en ledematen likten, golfde plots de mare onze verschroeide oren binnen: Harm heeft remise! We hoorden het, maar geloofden we het? Kan fake-nieuws ook doorgedrongen zijn tot de hel of is de hel het ultieme fake-nieuws zelf, zo spraken onze ogen. Maar de woorden bleven komen: Harm heeft remise, Harm heeft remise……. En daar waren nieuwe woorden: Wim gaat winnen, Wim gaat winnen… In de verte, tussen de vlammen door zagen wij een gestalte opdoemen. Het was Harm die een half punt in zijn armen hield, als ware het een baby. Eeuwig schaak glunderde hij door zijn tranen heen. Maar we moeten naar Wim. Harm had ‘m gezien en wist nog waar hij zat. Net op tijd waren we aanwezig om mee te maken dat Wim, na een partij vol wederzijdse fouten, blunders en miskleunen, zijn jeugdige tegenstander met Dg7 mat zette: 4 – 4! De koppositie was er nog steeds, al is het dan op bordpunten.
De terugtocht naar de bewoonde wereld verliep in opperbeste stemming, maar wel in de wetenschap dat er op 5 april, in de laatste ronde, uit een ander vaatje dient te worden getapt.
Wim Velker